จีนในสมัยปฏิวัติวัฒนธรรม (ค.ศ. 1966 – 1976) และสมัยปฏิรูปประเทศ(ตั้งแต่ค.ศ. 1978 –
ทศวรรษ 1990) เป็นสมัยที่สังคมจีนมีความเปลี่ยนแปลงอย่างมากและเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ตรงข้าม
กันอย่างยิ่ง บทความนี้ศึกษาวิเคราะห์แนวคิดของผู้นำจีน คือ เหมา เจ๋อตง และแนวคิดของเติ้ง เสี่ยวผิง
ที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงของจีนในสมัยปฏิวัติวัฒนธรรมและสมัยปฏิรูปประเทศ
ผลการศึกษาพบว่า ในสองช่วงเวลานี้ประเทศจีนอยู่ภายใต้ผู้นำ พรรคคอมมิวนิสต์ที่ร่วมสมัยกัน
คือ เหมา เจ๋อตง และเติ้ง เสี่ยวผิง แต่ผู้นำ ทั้งสองมีแนวคิดแตกต่างกัน ทำ ให้สังคมจีนภายใต้ผู้นำ
ทั้งสองนี้มีความแตกต่างกันอย่างมาก เพราะเหมา เจ๋อตง เน้นหลักการคอมมิวนิสต์ทั้งนโยบายปฏิวัติ
ตลอดกาล ทฤษฎีความขัดแย้ง และแนวทางปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพ เพื่อสร้างสังคมจีนที่ปราศจาก
ชนชั้นและสร้างความเท่าเทียมอย่างสมบูรณ์ รวมถึงสนใจเรื่องวัฒนธรรมและระบบการเมือง ส่วน
แนวคิดหลักของเติ้ง เสี่ยวผิงที่ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงจีน คือ แนวคิดปฏิบัตินิยมที่เน้นการปฏิบัติ
จริง ปรับตามสถานการณ์ ไม่ยึดมั่นทฤษฎีหรืออุดมการณ์คอมมิวนิสต์อย่างเคร่งครัด ไม่สนใจเรื่อง
วัฒนธรรม ไม่เห็นด้วยกับทฤษฎีความขัดแย้ง แต่เห็นว่าพรรคควรมุ่งเน้นเรื่องการพัฒนาเศรษฐกิจ
มากกว่าการปฏิวัติสังคมนิยมและการต่อสู้ทางชนชั้น
During the Cultural Revolution (1966 – 1976) under Mao Zedong and the Reforms
under Deng Xiaoping (since 1978), China changed dramatically and differently. This
work examined thoughts of Mao Zedong and Deng Xiaoping, the two major leaders
whose notions impacted many changes in Chinese society.
The study found that both leaders had different notions in their rules. China
under their rule were thus unalike. Whereas Mao Zedong focused on communist
theory of continuing revolution, class struggle, and a proletarian revolution in order
to achieve wealth equality, Deng Xiaoping’s main goal is economic development. His
core is “practice is the sole criterion of truth”. Mao Zedong was interested in culture
and political system, while Deng Xiaoping leaved the debates on culture and class
conflict.
